როდესაც პიერ შასანს უკეს (მოცემულ შემთხვევაში, უჩი ტაჩის) როლზე ელაპარაკებოდნენ, ის უცვლელად ასე პასუხობდა — „უკეს ერთადერთი როლი აქვს, მოკვდეს“. ის სრულიად მართალი გახლდათ, უბრალოდ, ტატამის უპირატესობა ბრძოლის ველთან შედარებით ისაა, რომ იქ არაერთხელ შეგვიძლია მოვკვდეთ.
როდესაც უჩი კვდება იჩი ნო ტაჩიში, კვდება კეთილშობილურად, შეტევის ამაყად წარმართვისას, ენერგიულად და გაბედულად და მარცხდება მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ, რომ სამყარო მასზე ძლიერია და პიროვნულად ეს სამყარო უკე ტაჩის სახითაა წარმოდგენილი.
უღონო და უშინაარსო შეტევა სამყაროს შეურაცხყოფაა, ეს ასევე უპატივცემულობაა მოწინააღმდეგის მიმართ, რომელსაც ვუტევ, რადგან ამით მას ხელს ვუშლით სწორად ვარჯიშში. იმისათვის, რომ სასარგებლო ვიყოთ ვარჯიშისას, უჩი ტაჩის შეტევამ უნდა მიაწოდოს „მასალა“, რომელზე „დაყრდნობითაც“ უკე ტაჩი შეძლებს თავისი შეგრძნებები განივითაროს. უკე ტაჩიმ უნდა მიიღოს უჩი ტაჩის ჭრა, მაგრამ მას ეს შეუძლია მხოლოდ მაშინ, თუკი უჩი ტაჩი მართლა ჭრის.
ჯაჯგური და მკლავჭიდის მოწყობა უკეს ხმალთან, როდესაც ამის დრო აღარ არის, მოძრაობის დასასრულს, ანუ მას შემდეგ, რაც რეალობაში უკე ტაჩიმ გაიმარჯვა, გაუგებარია: ite missa est, როდესაც წირვა ჩატარებულია, როდესაც ლოცვა გაგზავნილია ღმერთთან, აღარ არის აქტუალური ზედმეტი ლოცვები. ჭეშმარიტი ჭრა უჩი ტაჩის მხრიდან ნიშნავს წრფელ ჭრას, როდესაც არანაირად არ აფერხებს იგი ამ ჭრას და თანახმაა, ისევე პატიოსნად დამარცხდეს, როდესაც უკე ტაჩი დაძლევს და საბოლოოდ დომინირებს უჩის ჭრას.
ყურადღება: უკე ტაჩის მეორე თვლა არც მოგერიებაა და არც შომენია, ის სრულდება ხმლის არც თუ ისე ზევით აწევით და ცკის იდეით (თუმცა ცკი არ კეთდება).
ფილიპ ვოარინო, 2019 წლის მაისი.